Svileni papir, loj, vosak i ulje – 1884. godina, a ovo je opis proizvoda bez kog žene danas ne izlaze iz kuće

Ako pažljivo pogledate svoju savremenu šminku, zanimljivo je da i pored tehnološkog napretka njeni temelji su i dalje isti.

Foto: Shutterstock

Tokom ljudske istorije, žene su koristile šminku kako bi istakle svoje lepše strane lica, u različite svrhe. Ovo se posebno odnosi na karmin za usne, čija istorija je neverovatno dugačka.

Od bobočastog voća koje se koristilo za dodavanje boje usnama do današnjih formula prestižnih brendova, metamorfoza ruževa tokom vremena je priča koju svaka dama treba da zna.

Među drevnim civilizacijama šminka je bila statusni simbol, a žene i muškarci su jednako uživali u šminkanju. Pored estetske, šminka je imala i lekovitu privlačnost. Boja za usne se pravila od voća, kane, glinene rđe i naravno – od insekata.

Žene Mesopotamije bile su za nijansu modernije jer su koristile mlevene dragulje kako bi svojom usnama poklonile boju i sjaj.

Egipćani su bili istinski ljubitelji karmina. Upečatljve nijanse poput ljubičaste i crne za njih su bile uobičajene. Boje su se dobijale od vrlo zanimljivih izvora, poput karminske boje izvedene od štitastih vaši (scale insect). Zapravo karminska boja se i dalje koristi za pravljenje karmina i brojnih drugih kozmetičkih proizvoda.

U Japanu su žene takođe nosile intenzivnu šminku i tamne ruževe za usne od katrana i pčelinjeg voska. Dok se tek tokom postojanja Grčkog Carstva, nošenje ruževa povezalo sa prostitucijom, pri čemu su prostitutke da bi se razlikovale od drugih žena po zakonu bile obavezne da nose tamne karmine za usne.

U 9. veku arapski naučnik Abulkasis je izumeo karmin za usne u čvrstom stanju. Ne znajući kuda će ga eksperiment sa parfemom koji je sprovodio odvesti, isprobavajući njegovo pravljenje u većim količinama i odlažući ga u kalupe, došao je do ideje da isto primeni uzimajući boju za karmin kao materijal za rad.

Srednji vek

Sa pojavom hrišćanstva, crkva oštro osuđuje upotrebu karmina i bilo koje druge vrste šminke. Crvene usne bile su povezane sa obožavanjem Sotone, a žene koje su nosile ovakve karmine smatrale su se vešticama. Ni jedna žena koja je u to doba držala do svog ugleda nije mogla biti viđena sa karminom na usnama.

Melen za usne međutim, bio je popularan i prihvatljiv. Žene su u to vreme potajno dodavale malo boje melemima ili se služile trikovima u vidu štipkanja usana, griženja ili trljanja različitim materijalima kako bi bile crvenije.

Međutim tokom vladavine kraljice Elizabete u Engleskoj u 16. veku karmin za usne se ponovo pojavljuje, ali ovog puta biva ograničen da dame plemenite krvi, kao i na glumice na javnoj sceni. Bleda koža i crveni karmin bilo su veoma popularni.

Francuska parfemska kompanija po imenu Gerlen je bila prva koja je proizvodila karmin za usne u komercijalne svrhe tokom 1884. godine. Karmin je bio napravljen od jelenskog loja, pčelinjeg voska kao i ricinusovog ulja, da bi potom bio uvijen u svileni papir.

Prvi komercijalni karmini kreću 1884. godine.

Do 1920. godine karmin je zadobio trajnu ulogu u životu žena širom sveta. Džejms Brus Mejson je napravio prvi kalup u kom se karmin mogao pomerati na gore i zatvarati nakon upotrebe, kakav i danas poznajemo.

Modne ikone tog doba, u najvećem broju filmske zvezde imale su veliki uticaj na žene ohrabrijući ih da nose karmine najrazličitijih boja. Do dana današnjeg ženske samouverenost i karmin za usne (naročito crveni) idu ruku pod ruku.